16.02.2005 :: 14:42
Pech mnie prześladuje! Wstałam dziś o zwykłej dla siebie porze, czyli troche za wcześnie dla przeciętnego człowieka, zrobiłam ze sobą porządek ( prysznic, fryzura, makijaż i te sprawy ), zjadłam słodką bułkę ( tata zawsze rano kupuje świerze pieczywo ), popiłam herbatką i niczego nie podejrzewając wyszłam do szkoły. Pomińmy fakt, że do niej nie doszłam, ponieważ Rafał miał urodzini i wstąpiłam z koleżanką do niego na małego browarka . Nie to jest jednak najważniejsze . Istotne jest to, że nie wiadomo skąd tuż przede mną, jak z pod ziemii wyrósł Adrian. Ja przez niego umrę! Nie tylko dlatego, że zawsze omal nie dostaje zawału jak go widzę, ponieważ zjawia się w najmniej oczekiwanym momencie, ale dlatego, że chodzi do tej całej Kamili i to tędy, którędy ja zwykłam chadzać do szkoły. Czy mi się wydaje, czy to jawna prowokacja??? No, ale jeśli zapomnimy o tym incydencie, to można powiedzieć, że dzionek mam całkiem udany. Byłam u Rafała , co prawda za namową Anety, ale jednak. Chłopak jest uroczy. Zrobił mi frytki, nalał wina, fakt, że nie białego, które tak bardzo lubię, tylko czerwonego, ale liczą się chęci . I właśnie co do jego chęci zaczynam mieć wątpliwości. Mam wrażenie, jakby mnie podrywał w bardzo subtelny sposób. Może popadam w paranoję, ale tak mi się wydaje. Zapytałam Anetę jak im się układa, a ona na to, że nawet jej nie całuje tak jak dawniej . Przyznajcie, że to zastanawiające. W każdym razie nie będe opisywała tego, że mówi do mnie zdrabniając moje imie, prawi na pozór niewinne komplementy itd. Mi osobiście sprawia to przyjemność , ale co z kumpelą? Nie powiem, żebym się tym specjalnie przejmowała, ale troche mnie to deprymuje. Jakby nie było, to JEJ facet.